Lokale datum/tijd: Woensdag 10 oktober, 18:43

Om 8:30 vertrekken we weer naar Kakaban en Sangalaki. Het is best een flinke groep dus op de boot is het af en toe een beetje behelpen. De eerste duik maken we weer bij Kakaban. Al bij het afdalen merk ik dat het veel moeite kost om beneden te komen. M’n oren werken niet echt mee. We zien vandaag wel een aantal schildpadden maar het Pygmee zeepaardje heeft besloten te verhuizen… helaas. Verder is het geen spannende duik.

Bij het snorkelen in het kwallen meer volgen we het advies van de manager op en zwemmen we een stuk verder bij de steiger vandaan. Hij had gelijk, daar zitten veel meer kwallen. Geen spijt dat we nog een keertje zijn gaan kijken, anders is het ook maar zo rondhangen op de boot.

De tweede duik maken we weer bij Manta Point (Sangalaki). Het is gelukkig geen diepe duik want nu hebben m’n oren er echt geen zin meer in (veel au). Ook als we de bodem hebben bereikt blijven ze pijn doen. Het zicht is verder maar matig, de gids die we vandaag hebben doet totaal geen moeite iets te laten zien en ook is er geen enkele Manta te bekennen.

Na de duik moet ik concluderen dat de laatste voor mij niet meer is weggelegd (de eerste keer ooit dat ik vanwege lichamelijke problemen een duik moet laten schieten 🙁 ) . Ik denk zelfs dat ik morgen alle duiken ook moet laten gaan in de hoop dat ik vrijdag ochtend nog wel mee kan naar Big Fish Country. Stefan maakt de derde duik wel, maar die groep is dankzij één van de duikers al na een half uur weer boven. Er staat best wat stroming en schijnbaar kan de beste man daar niet mee dealen. In dat opzicht weinig gemist. We moeten denk ik heeeeel blij zijn dat we maandag nog een paar seconden van een Manta hebben kunnen genieten.

Morgen wordt voor mij dus een dagje rondom het resort met waarschijnlijk wat lezen, misschien een beetje zwemmen, een dutje doen en er moest ook nog een wasje worden gedaan van de kleding die we op de terugweg weer nodig hebben (ja ja, zelfs op vakantie ben ik de klos 😉 ). De duikverhalen zullen morgen van Stefan moeten komen en duimen dat één dag genoeg is voor m’n oren om een beetje te herstellen.